Hvers vegna viljum við auka tekjur?

Skapa peningar hamingju?

Það eru mismunandi skoðanir á því. Margir segja að það sé betra að vera hamingjusamur en ríkur, en er það annað hvort eða?  Nú eru ekki allir fátækir séu hamingjusamir og allir ríkir óhamingjusamir. Peningar eru ekki allt, en flestir eru sammála að þeir gera lífið léttara og endalausar fjárhagsáhyggjur geta eyðilagt  ástarsambönd og hamingjuna.   Þetta hefur náttúrulega verið rannsakað eins og allt annað.

Hópur fólks sem hafði góðan fjárhag, en lifði samt ekki í allsnægtum, tók þátt í rannsókn um hvort fjárhagur skipti einhverju máli fyrir hamingjuna. Hópurinn svaraði spurningum sem mældi hamingju. Síðan fengu allir ákveðna upphæð að gjöf og hamingjan var mæld aftur með spurningum. Þremur mánuðum síðar var svo mælingin endurtekin, en þá gerðu þátttakendur einnig grein fyrir hvernig þeir höfðu notað peningana. Niðurstaðan var þessi;

Allir urðu hamingjusamari þegar peningagjöfin kom, en þrem mánuðum síðar var hamingjan komin niður í sama horf og hún var fyrir peningagjöfina,  nema hjá mjög litlum hópi. Þegar athuguð var hvort einhver fylgni væri milli varanleika hamingjunnar og hvað fólk gerði við peningana, kom í ljós að þeir sem höfðu gefið einhverjum hluta af peningunum, urðu hamingjusamir lengur. Það má því ætla að peningar geri fólk hamingjusamari, ef peningarnir eru notaðir á réttan hátt.

Hvers vegna er auði svo misskipt?

95 íbúa jarðar eiga 5% eigna jarðarinnar. Restin eða 95% eru þá í eigu 5% jarðarbúa.  Ég held flestir séu þeirra skoðunar að þetta geti varla verið réttlátt.  Hvers vegna er þetta þá svona? Auðvitað er fólk á mismunandi launum. Sumir eru fæddir ríkir,  fá stóran arf frá ríkum ættingjum og aðrir vinna í happdrætti. Það sýnir sig þó að tekjur og arfur hefur lítil áhrif á eignir.  Við höfum öll heyrt um fólk sem er fætt í sárri fátækt og deyr mjög ríkt. Eða náungan sem er fæddur með silfurskeið í munninum, erfir gífurlegar fjárhæðir og deyr í sárri fátækt. Kannanir sýna að þeir sem vinna stórar upphæðir í happdrætti, eru flestir fátækari þremur árum síðar. Hvernig stendur  á þessu? Hvað gera þeir örðuvísi sem tekst að láta peningana vaxa?

Á sjöunda áratugnum var gerð sálfræði rannsókn á fjögurra ára börnum í leikskóla í USA. Rannsóknin er þekkt undir nafninu Marsmellofs prófið.

Barn var tekið inn í autt herbergi með bara einu borði og einum stól. Engin leikföng, gluggi eða annað sem hægt var að dreifa huganum við. Barnið fékk einn marsmellofs puða og er sagt að það megi gera eins og það vill við hann. Borða eða geyma, en ef barninu tekst að geyma sælgætið þar til rannsóknaraðilinn kæmi inn aftur, þá mundi barnið fá einn  í viðbót. Barnið var síðan skilið eftir eitt. Flest áttu erfitt með að láta sælgætið vera, sum nörtuðu í það en öðrum tókst að láta það eiga sig. Hér má sjá hvernig tilraunin fór fram.

Rannsókninni var svo fylgt eftir á 10 ára fresti, þegar börnin voru táningar, á háskóla aldri og á fullorðins aldri.  Það sýndi sig að þeir sem gátu beðið eftir umbun og fengið þá tvöfalda umbun, vegnaði betur bæði í unglingaskóla, voru líklegri til að fara í háskólanám og vegnaði betur í lífsgæðakapphlaupinu sem fullorðin.  Það má því ætla að það séu fleiri í hópi þeirra 5% sem eiga um  95% af eignunum. Nú er það ekki svo að manni séu allar dyr lokaðar þó maður hafi ekki getað beðið eftir umbun fjögurra ára. Þetta er eitthvað sem hægt er að læra seinna á lífsleiðinni.